Güdük Diyalog

“Söyle bakalım, 2009 nasıl bir yıldı?”
“Güdüktü.”
“Bana o kadar da kısa gelmedi.”
“Güdük yıllar insana hep uzun gelir zaten.”
“Niye?”
“Güdüklüğün unsurları bilinenden fazladır.”
“Ne kadar fazla?”
“Kapı önünde kalma, gel içerde konuşalım istersen.”
“Isırır mı?”
“Kolay kolay ısırmaz. Baksana, uyuyor zaten…”
“Aşıları tamam mı?”
“Tamam...”
“Sen yine de onu kenara çeksen iyi olur.”
“Bu tarafa gel Miskin, amca senden korkuyor. Şimdi oldu mu?”
“Evet, oldu. Başka nesi vardır?”
“Neyin?”
“Güdüklüğün…”
“Eksiklik... Tamamlanmamışlık... Yetersizlik... Verimsizlik...”
“Anladım, gerisi kalsın…”
“Olmaz… ‘Güdük yıl’ tanımını güdük bırakamam: Gelişememişlik... Sonuçsuzluk... Bir yandan kesiklik... Diğer bir yandan kopukluk… Dolayısıyla, geniş spektrumlu bir keyifsizliktir…”
“Yaşanan yılın güdüklüğü, insana bulaşır mı?”
“Haliyle...”
“Ne kadarı bulaşır?”
“O senin direncine bağlı.”
“Çaresi var mı?”
“Tabii ki… Güdüklere prim vermezsin, olur biter.”
“Zormuş be… Senin köpek ayaklandı, sakın beni ısırmasın…”
“Çişi gelmiştir.”
“Bir sorum daha olacak ama cevabından korkuyorum.”
“Korkma, sor.”
“Bir ömrün kaç yılı güdük geçerse, o ömür güdük sayılır?”
“Güdük geçmeyen kaç yılın oldu? Sen onu söyle bana.”
“Uykuda ve tuvalette geçen zamanlar sayılır mı?”
“Sayılmaz.”
“Kötülükleri hemen unuturum, bu işe yarar mı?”
“Hiç sanmam…”
“Bir on yıl kadar yurtdışındaydım.”
“Hangi ülkede, hangi konumdaydın?”
“Zengin bir ülkede, şöyle böyle konumdaydım.”
“Geri kalanı?”
“Bilmezmiş gibi konuşma, geri kalanında buralardaydım…”
“Yetmez... En az 25 yılını güdüklükten kurtarman gerekirdi.”
“Tuhaf, emeklilik için istenen prim ödeme süresi de o kadar.”
“Her neyse, şimdi işim var, sonra konuşuruz. Miskin’i gezdirmem lazım.”
“Bu köpek neden üzerime doğru geliyor?”
“Seni güdük bulmuş olabilir.”
“Sözlerin ağır olmadı mı?”
“Alınma, o bazen beni de güdük bulur. Şakalaşıyoruz işte... Kapının önünde durarak yolunu kesiyorsun. Onu biraz daha geciktirirsen, paçana işer…”
“Tamam, çekiliyorum yolunuzdan… Bunun bacakları da bayağı kısaymış birader.”